ایده ی اره نواری حداقل به سال ۱۸۰۹ باز می گردد, زمانی که ویایام نیوبریک حق اختراع این دستگاه را در انگلیس ثبت کرد, اما این اختراع به دلیل عدم توانایی در تولید تیغ اره های دو طرفه و کیفیت پائین تیغ اره ها غیر قابل استفاده شده بود. خم شدن دائمی تیغ اره ها به روی چرخ ها یا قرقره ها باعث کاهش عمر تیغ اره ها می شد و همچنین حجم برش باعث کاهش کارایی این دستگاه نیز میشود

نزدیک به ۴۰ سال بعد یک بانوی فرانسوی به نام آن پائولین کرپین با ابداعی در روش اتصالات و جوشکاری دستگاه این مانع را از سر راه برداشت. او در سال ۱۸۴۶ برای ثبت اختراع این دستگاه درخواست داد و به زودی حق خرید آن را به تولید کننده شرکت پرین در پاریس فرانسه فروخت. ترکیب این روش با آلیاژهای فولادی جدید و تکنیک های خنک کننده اجازه داد  که این بانوی فرانسوی اولین تیغه های برش از جنس فولاد را تولید کند.

برای اولین بار دستگاه اره نواری در یک کارخانه ی آمریکایی تولید تیغ اره های فولادی ساخته شد.

به طور کلی اره نواری یک ماشین برش قطعات با یک تیغه پرقدرت بلند و تیز که متشکل از یک نوار پیوسته از فلز دندانه ای است که بین دو یا چند چرخ پولی (قرقره) برای برش مواد کشش یافته است و انواع مختلفی از آن بدست آمده است. به صورت کلی مزایای آن عبارت است از عملکرد برش یکنواخت یا منحنی شکل قطعات گوشت که دندانه های اره آن به صورت مساوی و متوالی کنار یکدیگر قرار گرفته اند و بعد از برش سطح صافی از برش قطعه گوشت را شکل می دهند که میتواند در هر اندازه و قطری برش داده شود. به طور عمومی در چرخ یا قرقره کنترل چرخش اره را انجام می دهند که یکی در همان صفحه در بالا, و دیگری در پائین صفحه و عموما در یک اندازه هستند.

نوع اره استفاده شده در این دستگاه, بسته به نوع استفاده این اره از رزین های (دندانه ای) متفاوتی برخوردار است. تقریبا تمامی اره ها امروزه توسط یک موتور الکتریکی طراحی شده اند و نسخه های قدیمی و دستی منسوخ شده اند.